Urząd Gminy Izabelin - Gmina Izabelin

MERU

Méru jest miastem położonym w północnej części Francji w regionie Pikardii, a konkretnie w jej południowym departamencie – Oise.

Jest to jedno z najważniejszych miast południowo-zachodniego Oise, znajduje się zaledwie kilkadziesiąt kilometrów od Paryża. Leży na głównym szlaku komunikacyjnym łączącym stolicę z północnym wybrzeżem Francji i Wielką Brytanią. Ze względu na dogodną lokalizację, Oise jest bardzo atrakcyjne dla działalności gospodarczej, szczególnie dla rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw i drobnego przemysłu. Międzynarodowe koncerny również chętnie zakładają tu swoje filie – ze względu na bliskość Paryża. Gmina Méru liczy 13 000 mieszkańców, z czego 50% to ludzie czynni zawodowo, a 30% stanowią dzieci i młodzież poniżej 20 roku życia. Méru rozciąga się na obszarze 2283 ha i leży na wysokości ok. 90 m. n.p.m. Na terenie całego departamentu znajduje się wiele atrakcji turystycznych: zamków, pomników historycznych i lasów odwiedzanych chętnie przez całe rodziny, turystów na rowerach i konno. Jest to również miejsce rozwoju kultury i popularyzujące aktywny styl życia. W samym Méru znajduje się muzeum masy perłowej, kino i kilka obiektów sportowych.

Historia Méru
Mérudium, Mairiu, Matrius, Méruacum... nie wiadomo, jak dokładnie brzmiała nazwa dzisiejszego Méru w początkach jego istnienia, w czasach Celtów. Wykopaliska potwierdziły, że już ok. II w. n.e. istniały tu osady ludzkie.

W czasach rzymskich, po podboju Juliusza Cezara, tereny Méru weszły w skład prowincji Belgii. Dopiero w średniowieczu, po śmierci Chlodwiga I, ziemie te stały się częścią królestwa Paryża. W roku 626 Méru zostało oddane królewskiemu opactwu w Saint-Denis. W 862 Karol Łysy oficjalnie potwierdził przekazanie „Mairiu”. W następnych wiekach tereny te należały do Hrabiów Beaumont, którzy dali osadzie zbiór praw i zwyczajów kładąc tym samym podwaliny pod lokację miasta. W 1331 r. w Méru istniało 180 domostw. Dla porównania: okoliczne osady Bornel i Lardières liczyły po 50 domostw.

W renesansie Méru należało początkowo do posiadłości Montmorency, następnie do Beauvais i dopiero pod koniec XVII  w. przeszło w ręce książąt de Conti. Z ich zamku zachowała się do dzisiejszych czasów jedna wieża zwana „Wieżą Contich” (la Tour de Conti).

W latach 1787-1788 w Méru miały miejsce pierwsze wybory do rady miejskiej. Pierwszym wybranym był Louis-Auguste Mouflette. Rada zaczęła obradować 7 kwietnia 1788, w domu parafialnym proboszcza Mullot. W owym czasie Méru liczyło 400 domostw. Pierwsze wybory prezydenta miasta odbyły się 9 lutego 1790 r. Zwyciężył w nich Danse de Boulaine, jednak zdymisjonował 14 lutego. Jego miejsce zajął Jean-François Mouflette.

Z czego słynie Méru?
Historia Méru jest nierozerwalnie związana z rozwojem rzemiosła artystycznego, szczególnie rękodzieł z masy perłowej i kości słoniowej, które można dziś oglądać w Muzeum wyrobów z masy perłowej i kości słoniowej.

Muzeum to ma rangę ogólnokrajową. Mieści się w XIX-wiecznej fabryce i zostało otwarte dla zwiedzających w 1999 r. Są tam wystawione najpiękniejsze wyroby rzemieślnicze z masy perłowej, kości, rogów i egzotycznych gatunków drewna. Są to m.in. wachlarze, zastawy stołowe, przedmioty kultu, kości do gry i domino.

Specjalnie odtworzony warsztat guzikarza, napędzany maszyną parową, pozwala poznać proces tworzenia guzików z masy perłowej.

Wycieczkę po muzeum kończy pokaz slajdów i wizyta w sklepiku z pamiątkami z masy perłowej i rogów.

Zabytki Méru
Dużą część zabudowy miejskiej można uznać za zabytkową. W starych dzielnicach Méru przeważają budynki z czerwonej cegły. Na przełomie XIX i XX w. w wielu domach znajdowały się pracownie rzemieślnicze; jasne sale o wielkich oknach. Łatwo je rozpoznać nawet dziś. W przydomowych ogrodach można znaleźć kawałki muszelek przypominające o czasach rękodzielniczej świetności miasta.

W 1790 r. rada miasta odkupiła od właścicieli podupadające magazyny i sklepy. Jeden z dawnych spichlerzy posłużył za pierwszy ratusz – mieściła się w nim sala obrad im. Marcela Coquet. Dziś odbywają się tu wesela i imprezy kulturalne.

Najstarszym zabytkiem Méru jest Wieża Contich, pozostałość po zamku książąt Contich. Zamek został zburzony w 1358 r. podczas Wojny 100-letniej. Odbudowano go, jednak został rozebrany na polecenie kardynała Richelieu i następnie w 1751 r. spalony. Nie wiadomo jak wyglądał zamek za czasów swej świetności. Miał prawdopodobnie 5 wież i zajmował teren, który wyznaczają dziś ulice Jean Jaurès, des Martyrs i Lakanal.

Na uwagę zasługuje również plac Mullot, który zawdzięcza swoje imię Michelowi Mullot, urodzonemu w 1745 proboszczowi zaangażowanemu w życie miasta. To w jego domu obradowała pierwsza rada miejska.

W Méru znajdują się 2 piękne zabytkowe kościoły: Saint-Lucien (św. Lucjana) i de la Vierge (św. Maryi Panny). Pierwszy został zbudowany w XI w. na pamiątkę męczeństwa św. Lucjana, pierwszego biskupa Beauvais. Kościół ten był na przestrzeni wieków rozbudowywany. Najstarszą częścią kościoła jest romańska murowana dzwonnica, przebudowana do czasów renesansu. Pierwotne ściany kościoła zastąpiono kolumnami w czasie budowy bocznych naw. W kościele znajduje się kamienny polichromowany grobowiec  z XVI w. o klasie zabytku historycznego, zabytkowa ambona i rzeźbione boazerie. Relikwie św. Lucjana zostały odkupione w czasie rewolucji i spoczywają obecnie w zakrystii kościoła. Drugi zabytkowy kościół de la Vierge, budowany był z cegły, kamienia i krzemienia w wiekach XII, XVI i XVIII. 

drukuj (MERU)

• autor: Agnieszka Sobczak, data: 2014-08-02