gen.bryd.Roman Abraham, płk Zbigniew Szacherski, płk Stanisław Królicki

Abraham Roman

gen. bryg. Roman Abraham (1891-1976) - generał polski.Urodził się 28 lutego 1891 we Lwowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie uzyskał tytuł doktora praw. W czasie studiów działał w Drużynach Bartoszowych i organizacji Zet.

Podczas Pierwszej Wojny Światowej służył w armii austriackiej. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim w stopniu podporucznika, brał udział m.in. w walkach polsko-ukraińskich o Przemyśl.

W 1921 awansowany do stopnia majora kawalerii i oddelegowany na Śląsk, gdzie organizował dostawy broni i rekruta dla oddziałów powstańczych.

W 1922 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie i został wykładowcą taktyki.

Do 1939 dowodził m.in. Pomorską i Poznańską Brygadami Kawalerii, w 1938 awansowany do stopnia generała brygady.

W Kampanii Wrześniowej dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Początkowo w rejonie Leszna, Śremu i Rawicza do 3 września odpierał ataki oddziałów niemieckich. Po okresie walk odwrotowych, od 9 września w Bitwie nad Bzurą, gdzie Abraham dowodził m.in. atakami na Sobotę, Walewice oraz Wschowę.

Od 13 września w ciężkich walkach w rejonie Brochowa, Sierakowa i Lasek. Część oddziałów Wielkopolskiej BK przedostała się 20 września do Warszawy.

23 września generał Tadeusz Kutrzeba mianował Abrahama dowódcą Zbiorczej Brygady Kawalerii w obronie Warszawy.

Poważnie ranny, został umieszczony w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie 15 października został aresztowany przez Niemców.

Oskarżany o walkę z dywersantami w Lesznie, Abraham był więziony w Poznaniu, skąd po kilku miesiącach przewieziono go do Stalagu Murnau, skąd generał dwukrotnie próbował uciec.

Po wyzwoleniu, Abraham wrócił do Polski. Władze komunistyczne nie pozwoliły mu wstąpić do wojska. Pracował m.in. PCK i Ministerstwie Administracji Publicznej.

W 1950, naskutek zastraszania przez Urząd Bezpieczeństwa, przeszedł na emeryturę. Zmarł 26 sierpnia 1976 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu we Wrześni.

źródło:http://www.1939.pl/biografie/polacy/abraham-roman/index.html

Zbigniew Szacherski

(ur. 25 stycznia 1901, zm. 1985) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego.

W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy w Korpusie Oficerów Kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej jego pułk walczył w strukturach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 14 września 1939 roku mianowany zastępcą dowódcy 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich, po śmiertelnym zranieniu majora Pawła Budzika. 17 września 1939 roku objął dowództwo pułku po zranieniu pułkownika Stanisława Królickiego. Mianował Stanisława Maciołowskiego adiutantem pułku. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari. Po II wojnie światowej był dyrektorem Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Jest autorem wspomnień Wierni Przysiędze (wydawnictwo PAX 1968), w której to książce opisuje dzieje 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w okresie września 1939 roku.

źródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Szacherski

Stanisław Królicki

(ur. 10 lutego 1893 w Kętach, zm. 28 listopada 1939) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stanisław Królicki ukończył w Kętach szkołę realną i seminarium nauczycielskie. Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Związku Strzeleckiego, w którym ukończył szkołę podoficerską. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w 1. Kompanii Kadrowej 1 Pułku Ułanów Władysława Beliny-Prażmowskiego. Po kryzysie przysięgowym internowany w obozie w Szczypiornie, a następnie jako obywatel austriacki przeniesiony do obozu w Marmarosz Sziget i powołany do armii austriackiej. W 1917 roku po ukończeniu szkoły oficerskiej skierowany na front włoski.

Od 11 listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim kolejno: do czerwca 1927 w szeregach 11 Pułku Ułanów na stanowisku dowódcy szwadronu, a następnie w 12 Pułku Ułanów. W 1927 awansował do stopnia majora, a w 1933 – podpułkownika. Od czerwca 1927 do 1929 pełnił w 19 Pułku Ułanów w Ostrogu Wołyńskim obowiązki dowódcy szwadronu, a następnie kwatermistrza. W 1929 został przeniesiony do 17 Pułku Ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku i obowiązki te pełnił do 1937 roku. Ukończył m.in. kursy: dowódców pułków kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu w 1931 roku i w 1934 roku dowódców pułków piechoty w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W lipcu 1937 objął funkcję dowódcy 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie. 19 marca 1939 roku awansował do stopnia pułkownika. W lipcu 1939 został przeniesiony na własną prośbę na dowódcę 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Biedrusku pod Poznaniem. Na jego czele uczestniczył w kampanii wrześniowej w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 17 września pod Zamościem Kampinoskim został ciężko ranny. Przewieziony do szpitala zmarł 28 listopada w Modlinie, gdzie został pochowany. W 1945 jego zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie.

Jego imię nosi Szkoła Podstawowa w Izabelinie, nieopodal którego w kampanii wrześniowej boje toczył 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich.

źródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Kr%C3%B3licki

drukuj (gen.bryd.Roman Abraham, płk Zbigniew Szacherski, płk Stanisław Królicki)

• autor: Agnieszka Sobczak, data: 2015-03-18